Λυπάμαι.
Λυπάμαι.
Αυτή ήταν η τελευταία λέξη στο σχόλιο ενός «γιατί το είπε τώρα» τύπου.
Λοιπόν , όχι.
Εσύ δε λυπάσαι.
Η Σοφία λυπάται.
Η Ελένη θα λυπόταν-αν ζούσε.
Εγώ λυπάμαι.
Η Κατερίνα, η Μαρία, η Αλεξάνδρα λυπούνται.
Λυπόμαστε γιατί έχει συμβεί στις περισσότερες από εμάς.
Ναι, μπαμπάδες, παππούδες, θείοι , τότε αγόρια μας, άντρες μας.
Μας έχει συμβεί.
Και λυπόμαστε που μας συνέβη.
Λυπόμαστε γιατί δεν το είπαμε τότε.
Δεν το είπαμε γιατί ήμασταν παιδιά και δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που μας συμβαίνει.
Νιώθαμε μόνο φόβο-και ντροπή.
Δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο φίλος του μπαμπά μας, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος του σχολείου μας, ο επίτροπος της εκκλησίας μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, να πιστεύουμε στο καλό μέσα τους. Και καλά κάνατε και σας ευχαριστούμε για αυτό.
Δε μιλήσαμε γιατί η κοινωνία μας έμαθε να νιώθουμε ενοχές -η γυναίκα φταίει, η γυναίκα προκαλεί, η γυναίκα είναι η πηγή του κακού.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να σεβόμαστε και να μη λέμε κακό για τους μεγαλύτερους μας κι ότι έχουν πάντα δίκιο.
Μετά, φοιτήτριες πια, δε μιλήσαμε όταν μας παρενοχλούσαν οι καθηγητές μας γιατί δε θα παίρναμε πτυχίο.
Αθλήτριες, δε μιλήσαμε γιατί θα μας χαντάκωναν- προπονητές ,παράγοντες.
Ερωτευμένες κοπέλες ,δε μιλήσαμε γιατί θα μας έλεγαν «τα ήθελες».
Εργαζόμενες γυναίκες, δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο πελάτης που δεν ήθελε να χάσει το αφεντικό ή το αφεντικό ή ο συνάδελφος που «έλα, μωρέ , πλάκα κάνουμε , μη χάσουμε και τις δουλειές μας γι αυτό».
Παντρεμένες γυναίκες, γιατί ήταν γνωστός σε μικρή κοινωνία.
Δε μιλήσαμε γιατί όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι που εμπιστευόμασταν.
Δε μιλήσαμε γιατί μας έπεισαν-οι δράστες- ότι μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας απείλησαν , μας εκφόβισαν, μας κορόιδεψαν.
Δε μιλήσαμε γιατί το θύμα νιώθει πάντα ενοχή-γιατί έτσι το έχουν μάθει να νιώθει. Και φόβο.
Τόσα χρόνια ζούμε με τις πληγές μας.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μας έδωσαν το βήμα.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα βρέθηκαν άνθρωποι να μας πάρουν από το χέρι και να μας πουν «Έλα, μπορείς να το κάνεις. Μίλα. Θα είμαστε μαζί σε αυτό».
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μίλησαν γυναίκες σαν τη Σοφία.
Μιλήσαμε τώρα για να μην υπάρξουν άλλες γυναίκες που θα φοβούνται να μιλήσουν.
Για να μην υπάρξουν κι άλλοι μπαμπάδες που δε θα έχουν ιδέα ότι οι κόρες τους είναι θύματα.
Για να μην υπάρξουν άλλοι γιοι, δάσκαλοι, καθηγητές, εργοδότες, συνάδελφοι, που θα το θεωρούν μαγκιά να κάνουν κάτι τέτοιο και να μείνουν ατιμώρητοι.
Μιλήσαμε τώρα γιατί όποτε και να βρούμε το θάρρος να το κάνουμε έχει αξία. Για όλα τα παραπάνω.
Άρα , όχι.
Εσείς δε λυπάστε.
Εμείς λυπόμαστε.
Κι ελπίζουμε.
Να μιλάμε.
*εικόνα από τη σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix, “explained”
Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ
Αλήθεια.
Και θα εξηγήσω τι εννοώ.
Αυτό που θεωρούσαμε ως τώρα θεμελιώδη διεκδίκηση των γυναικών, δηλαδή να έχουν ίσες ευκαιρίες σε εκπαίδευση και εργασία ή να πληρώνονται όσο κι οι άνδρες, έχει μόνο μερικώς κατακτηθεί.
Το χάσμα των αμοιβών είναι εδώ, χάσκει ακόμη.
Μάλιστα, έχει αλλάξει μορφή.
Οι γυναίκες σήμερα σπουδάζουν, εργάζονται σχεδόν σε όλους τους τομείς – αν εξαιρέσουμε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στη Ρωσία και στη Λευκορωσία όπου δεν τους επιτρέπεται να οδηγούν φορτηγά και λεωφορεία(!) αντίστοιχα ή στη Μαδαγασκάρη όπου οι γυναίκες απαγορεύεται να διαχειρίζονται λογοτεχνικά έργα(!) .
Ωστόσο, κι ενώ βαδίζουμε στο 2021, οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο. Στις περισσότερες χώρες η αναλογία είναι η εξής -για κάθε ένα ευρώ που παίρνει ο άνδρας, η πληρωμή της γυναίκας κυμαίνεται στα 0,80 με 0,90 λεπτά, ενώ στην Ελλάδα η μισθολογική διαφορά κυμαίνεται στο 15%, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Όπως αναφέρει η Διοτίμα- κέντρο μελετών και παροχής βοήθειας σε κακοποιημένες γυναίκες, που προσφέρει τεράστιο έργο στην καταπολέμηση της έμφυλης βίας και των ανισοτήτων λόγω φύλου – «Ουραγός για άλλη μια φορά η Ελλάδα με βάση το Δείκτη Ισότητας 2020 του EIGE (που αντλεί στοιχεία από το 2018): με σκορ 52,2 στα 100 η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση της ΕΕ. Για την ακρίβεια είναι 15,7 μονάδες κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Λυπάμαι.
Αυτή ήταν η τελευταία λέξη στο σχόλιο ενός «γιατί το είπε τώρα» τύπου
Λοιπόν , όχι.
Εσύ δε λυπάσαι.
Η Σοφία λυπάται.
Η Ελένη θα λυπόταν-αν ζούσε.
Εγώ λυπάμαι.
Η Κατερίνα, η Μαρία, η Αλεξάνδρα λυπούνται.
Λυπόμαστε γιατί έχει συμβεί στις περισσότερες από εμάς.
Ναι, μπαμπάδες, παππούδες, θείοι , τότε αγόρια μας, άντρες μας.
Μας έχει συμβεί.
Και λυπόμαστε που μας συνέβη.
Λυπόμαστε γιατί δεν το είπαμε τότε.
Δεν το είπαμε γιατί ήμασταν παιδιά και δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που μας συμβαίνει.
Νιώθαμε μόνο φόβο-και ντροπή.
Δεν το είπαμε γιατί ήταν ο φίλος του μπαμπά μας, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος του σχολείου μας, ο επίτροπος της εκκλησίας μας.
Δεν το είπαμε γιατί μας μάθατε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, να πιστεύουμε στο καλό μέσα τους. Και καλά κάνατε και σας ευχαριστούμε για αυτό.
Δε μιλήσαμε γιατί η κοινωνία μας έμαθε να νιώθουμε ενοχές -η γυναίκα φταίει, η γυναίκα προκαλεί, η γυναίκα είναι η πηγή του κακού.
Showcase
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip
Η wonderteam γεννήθηκε σα μια μεγάλη αγκαλιά
που μπαίνεις και αφήνεις μέσα τiς σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα,
"ό,Τι σε καίει , ό,τι σου τρώει την ψυχή ".
Βάλε τα στο χαρτί( ή στο tablet ),