Λυπάμαι.
Λυπάμαι.
Αυτή ήταν η τελευταία λέξη στο σχόλιο ενός «γιατί το είπε τώρα» τύπου.
Λοιπόν , όχι.
Εσύ δε λυπάσαι.
Η Σοφία λυπάται.
Η Ελένη θα λυπόταν-αν ζούσε.
Εγώ λυπάμαι.
Η Κατερίνα, η Μαρία, η Αλεξάνδρα λυπούνται.
Λυπόμαστε γιατί έχει συμβεί στις περισσότερες από εμάς.
Ναι, μπαμπάδες, παππούδες, θείοι , τότε αγόρια μας, άντρες μας.
Μας έχει συμβεί.
Και λυπόμαστε που μας συνέβη.
Λυπόμαστε γιατί δεν το είπαμε τότε.
Δεν το είπαμε γιατί ήμασταν παιδιά και δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που μας συμβαίνει.
Νιώθαμε μόνο φόβο-και ντροπή.
Δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο φίλος του μπαμπά μας, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος του σχολείου μας, ο επίτροπος της εκκλησίας μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, να πιστεύουμε στο καλό μέσα τους. Και καλά κάνατε και σας ευχαριστούμε για αυτό.
Δε μιλήσαμε γιατί η κοινωνία μας έμαθε να νιώθουμε ενοχές -η γυναίκα φταίει, η γυναίκα προκαλεί, η γυναίκα είναι η πηγή του κακού.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να σεβόμαστε και να μη λέμε κακό για τους μεγαλύτερους μας κι ότι έχουν πάντα δίκιο.
Μετά, φοιτήτριες πια, δε μιλήσαμε όταν μας παρενοχλούσαν οι καθηγητές μας γιατί δε θα παίρναμε πτυχίο.
Αθλήτριες, δε μιλήσαμε γιατί θα μας χαντάκωναν- προπονητές ,παράγοντες.
Ερωτευμένες κοπέλες ,δε μιλήσαμε γιατί θα μας έλεγαν «τα ήθελες».
Εργαζόμενες γυναίκες, δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο πελάτης που δεν ήθελε να χάσει το αφεντικό ή το αφεντικό ή ο συνάδελφος που «έλα, μωρέ , πλάκα κάνουμε , μη χάσουμε και τις δουλειές μας γι αυτό».
Παντρεμένες γυναίκες, γιατί ήταν γνωστός σε μικρή κοινωνία.
Δε μιλήσαμε γιατί όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι που εμπιστευόμασταν.
Δε μιλήσαμε γιατί μας έπεισαν-οι δράστες- ότι μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας απείλησαν , μας εκφόβισαν, μας κορόιδεψαν.
Δε μιλήσαμε γιατί το θύμα νιώθει πάντα ενοχή-γιατί έτσι το έχουν μάθει να νιώθει. Και φόβο.
Τόσα χρόνια ζούμε με τις πληγές μας.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μας έδωσαν το βήμα.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα βρέθηκαν άνθρωποι να μας πάρουν από το χέρι και να μας πουν «Έλα, μπορείς να το κάνεις. Μίλα. Θα είμαστε μαζί σε αυτό».
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μίλησαν γυναίκες σαν τη Σοφία.
Μιλήσαμε τώρα για να μην υπάρξουν άλλες γυναίκες που θα φοβούνται να μιλήσουν.
Για να μην υπάρξουν κι άλλοι μπαμπάδες που δε θα έχουν ιδέα ότι οι κόρες τους είναι θύματα.
Για να μην υπάρξουν άλλοι γιοι, δάσκαλοι, καθηγητές, εργοδότες, συνάδελφοι, που θα το θεωρούν μαγκιά να κάνουν κάτι τέτοιο και να μείνουν ατιμώρητοι.
Μιλήσαμε τώρα γιατί όποτε και να βρούμε το θάρρος να το κάνουμε έχει αξία. Για όλα τα παραπάνω.
Άρα , όχι.
Εσείς δε λυπάστε.
Εμείς λυπόμαστε.
Κι ελπίζουμε.
Να μιλάμε.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΡΟΖ Ή ΜΠΛΕ? ΑΠΛΑ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.
Ψάχνοντας ένα δώρο που θα έχει νόημα για ένα παιδί, που θα τον/την ενθαρρύνει να γίνει κάτι περισσότερο από όσα ορίζουν τα έμφυλα στερεότυπα, βρίσκομαι πάντα μπροστά σε ροζ ή μπλε διαδρόμους. Στέκομαι ανάμεσα τους και νιώθω ότι δε θέλω να διασχίσω κανέναν από τους δύο.
Στο ροζ διάδρομο βρίσκω κούκλες με αναλογίες μοντέλων ως μαμάδες , νοικοκυρές , νεράϊδες και πριγκήπισσες .. Βλέπω μωρά με μπιμπερό και πάνες, κουβάδες με σφουγγαρίστρες, ατμοσίδερα και φουρνάκια μικροκυμάτων.
Στο μπλε διάδρομο βλέπω βίαιες μορφές τεράτων, υπερήρωες και εργαλεία.
Με μια πρώτη ματιά, τι καταλαβαίνω.
Λέμε στα κορίτσια μας «Αυτό μπορείς να είσαι-μαμά, να έχεις το τέλειο σώμα, να είσαι καλή νοικοκυρά, να γίνεις μόνο αυτά τα επαγγέλματα» ενώ στα αγόρια «Αυτό μπορείς να είσαι- υπερήρωας, δυνατός, βίαιος, εφευρετικός».
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Riley,ενός μικρού κοριτσιού που στέκεται μπροστά στο ροζ τείχος από «κοριτσίστικα» παιχνίδια κι αναρωτιέται https://youtu.be/-CU040Hqbas
γιατί έχει τόσο περιορισμένες επιλογές. Γιατί μόνο ροζ για τα κορίτσια και τόσα χρώματα για τα αγόρια? Γιατί να μην παίζουν και τα κορίτσια με υπερήρωες .
Είναι χρήσιμο τα παιδιά μας να παίζουν παιχνίδια ρόλων , αλλά είναι καιρός να αναδιανείμουμε αυτούς τους ρόλους.
Το παιχνίδι είναι καθοριστικό για την εξέλιξη της προσωπικότητας και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του παιδιού, σύμφωνα με τον παιδοψυχολόγο , Δημήτριο Κούκη.
«Ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας» του Τσελλίνι
Το νέο γλυπτό που βλέπει την Μέδουσα ως σύμβολο του
#MeToo
Δυο φορές βιασμένη.
Θα σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια κοπέλα, ας την πούμε Μέδουσα. Μια ωραία μέρα, ο θεός Ποσειδώνας ,νιώθοντας παντοδύναμος και ότι μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να τιμωρηθεί για τίποτα , βίασε αυτή την ιέρεια της θεάς Αθηνάς με τις χρυσές μπούκλες. Η θεά Αθηνά , αντί να τιμωρήσει τον Ποσειδώνα, μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε τέρας και την καταδίκασε σε αιώνια μοναξιά και δυστυχία. Ώσπου ήρθε και ο Περσέας, που με τη βοήθεια των θεών την αποκεφάλισε.
Αν αυτός ο μύθος σας θυμίζει αμυδρά κάτι ή σας χτυπάει καμπανάκια που ηχούν σαν «τα ήθελε, τι φορούσε, γιατί πήγε, γιατί τώρα» είναι γιατί αυτός ο μύθος τελικά ήταν μια εξιστόρηση της αλήθειας.
Είναι γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Είναι γιατί έχουμε μάθει ότι παραδοσιακά και στερεοτυπικά φταίει η γυναίκα. Για όλα.
Είναι γιατί, όπως είπε η μέντοράς μου, βλέπουμε παντού πρόθεση. Τι σημαίνει αυτό? Αυτό σημαίνει ότι όταν κάποιος μας μιλάει δεν τον ακούμε. Ακούμε το μυαλό μας που θέτει ερωτήματα «τι κρύβεται πίσω από τα λόγια του, ποιο είναι το κίνητρό του , άραγε, λέει αλήθεια».
Showcase
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip
Η wonderteam γεννήθηκε σα μια μεγάλη αγκαλιά
που μπαίνεις και αφήνεις μέσα τiς σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα,
"ό,Τι σε καίει , ό,τι σου τρώει την ψυχή ".
Βάλε τα στο χαρτί( ή στο tablet ),