Λυπάμαι.
Λυπάμαι.
Αυτή ήταν η τελευταία λέξη στο σχόλιο ενός «γιατί το είπε τώρα» τύπου.
Λοιπόν , όχι.
Εσύ δε λυπάσαι.
Η Σοφία λυπάται.
Η Ελένη θα λυπόταν-αν ζούσε.
Εγώ λυπάμαι.
Η Κατερίνα, η Μαρία, η Αλεξάνδρα λυπούνται.
Λυπόμαστε γιατί έχει συμβεί στις περισσότερες από εμάς.
Ναι, μπαμπάδες, παππούδες, θείοι , τότε αγόρια μας, άντρες μας.
Μας έχει συμβεί.
Και λυπόμαστε που μας συνέβη.
Λυπόμαστε γιατί δεν το είπαμε τότε.
Δεν το είπαμε γιατί ήμασταν παιδιά και δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που μας συμβαίνει.
Νιώθαμε μόνο φόβο-και ντροπή.
Δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο φίλος του μπαμπά μας, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος του σχολείου μας, ο επίτροπος της εκκλησίας μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, να πιστεύουμε στο καλό μέσα τους. Και καλά κάνατε και σας ευχαριστούμε για αυτό.
Δε μιλήσαμε γιατί η κοινωνία μας έμαθε να νιώθουμε ενοχές -η γυναίκα φταίει, η γυναίκα προκαλεί, η γυναίκα είναι η πηγή του κακού.
Δε μιλήσαμε γιατί μας μάθατε να σεβόμαστε και να μη λέμε κακό για τους μεγαλύτερους μας κι ότι έχουν πάντα δίκιο.
Μετά, φοιτήτριες πια, δε μιλήσαμε όταν μας παρενοχλούσαν οι καθηγητές μας γιατί δε θα παίρναμε πτυχίο.
Αθλήτριες, δε μιλήσαμε γιατί θα μας χαντάκωναν- προπονητές ,παράγοντες.
Ερωτευμένες κοπέλες ,δε μιλήσαμε γιατί θα μας έλεγαν «τα ήθελες».
Εργαζόμενες γυναίκες, δε μιλήσαμε γιατί ήταν ο πελάτης που δεν ήθελε να χάσει το αφεντικό ή το αφεντικό ή ο συνάδελφος που «έλα, μωρέ , πλάκα κάνουμε , μη χάσουμε και τις δουλειές μας γι αυτό».
Παντρεμένες γυναίκες, γιατί ήταν γνωστός σε μικρή κοινωνία.
Δε μιλήσαμε γιατί όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι που εμπιστευόμασταν.
Δε μιλήσαμε γιατί μας έπεισαν-οι δράστες- ότι μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας.
Δε μιλήσαμε γιατί μας απείλησαν , μας εκφόβισαν, μας κορόιδεψαν.
Δε μιλήσαμε γιατί το θύμα νιώθει πάντα ενοχή-γιατί έτσι το έχουν μάθει να νιώθει. Και φόβο.
Τόσα χρόνια ζούμε με τις πληγές μας.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μας έδωσαν το βήμα.
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα βρέθηκαν άνθρωποι να μας πάρουν από το χέρι και να μας πουν «Έλα, μπορείς να το κάνεις. Μίλα. Θα είμαστε μαζί σε αυτό».
Μιλήσαμε τώρα γιατί τώρα μίλησαν γυναίκες σαν τη Σοφία.
Μιλήσαμε τώρα για να μην υπάρξουν άλλες γυναίκες που θα φοβούνται να μιλήσουν.
Για να μην υπάρξουν κι άλλοι μπαμπάδες που δε θα έχουν ιδέα ότι οι κόρες τους είναι θύματα.
Για να μην υπάρξουν άλλοι γιοι, δάσκαλοι, καθηγητές, εργοδότες, συνάδελφοι, που θα το θεωρούν μαγκιά να κάνουν κάτι τέτοιο και να μείνουν ατιμώρητοι.
Μιλήσαμε τώρα γιατί όποτε και να βρούμε το θάρρος να το κάνουμε έχει αξία. Για όλα τα παραπάνω.
Άρα , όχι.
Εσείς δε λυπάστε.
Εμείς λυπόμαστε.
Κι ελπίζουμε.
Να μιλάμε.
Να σε γιορτάζεις, Γυναίκα.
Η Ημέρα της Γυναίκας το 2021 δε μοιάζει με καμίας άλλης χρονιάς. Κι αυτό γιατί μιλήσαμε.
Το 2021 μετράει μόνο τρεις μήνες και δώσαμε αγώνες που δεν έχουμε δώσει μέσα σε χρόνια και δεκαετίες.
Πάντα παλεύαμε για τα αυτονόητα, πάντα προσπαθούσαμε να αντικρούσουμε επιθέσεις, βία , σεξισμό, να ανατρέψουμε έμφυλα στερεότυπα αλλά το κάναμε σιωπηλά, φοβισμένα, η καθεμία μόνη της. Και καταπίναμε κραυγές και δάκρυα.
Η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει. Ήμασταν όλοι τόσο εσωτερικευμένοι στα δικά μας προβλήματα, τόσο αναλωμένοι στο τρέξιμο, στην εκπλήρωση προσδοκιών που είχαν άλλοι για εμάς, που δεν ακούγαμε. Δεν ακούγαμε το βλέμμα της γυναίκας δίπλα μας που φώναζε βοήθεια. Κλείναμε τα αυτιά στα κλάματά της γιατί «που να μπλέκεις τώρα»?
Δεν απλώναμε τα χέρια μας να πιάσουν τα δικά της γιατί τα χέρια μας ήταν γεμάτα από αχρείαστα, περιττά πράγματα.
Χρειάστηκε μια πανδημία με πρωτοφανείς συνθήκες να μας θυμίσει τα πραγματικά σημαντικά.
Χρειάστηκε μια πανδημία να μας θυμίσει να αδειάσουμε τα χέρια μας από τα περιττά για να είναι ελεύθερα να χαιδεύουν τον πόνο του ανθρώπου.
Χρειάστηκε μια Σοφία για να ανοίξουν και οι δικές μας φωνητικές χορδές που είχαν γρεζιάσει από την αχρησία και τη σιωπή.
Χρειάστηκε να ακούσουμε μια Σοφία για να ξεβουλώσουν τα αυτιά μας και να αρχίσουμε να ακούμε.
Κι όταν μίλησε, μιλήσαμε όλοι.
«Ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας» του Τσελλίνι
Το νέο γλυπτό που βλέπει την Μέδουσα ως σύμβολο του
#MeToo
Δυο φορές βιασμένη.
Θα σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια κοπέλα, ας την πούμε Μέδουσα. Μια ωραία μέρα, ο θεός Ποσειδώνας ,νιώθοντας παντοδύναμος και ότι μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να τιμωρηθεί για τίποτα , βίασε αυτή την ιέρεια της θεάς Αθηνάς με τις χρυσές μπούκλες. Η θεά Αθηνά , αντί να τιμωρήσει τον Ποσειδώνα, μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε τέρας και την καταδίκασε σε αιώνια μοναξιά και δυστυχία. Ώσπου ήρθε και ο Περσέας, που με τη βοήθεια των θεών την αποκεφάλισε.
Αν αυτός ο μύθος σας θυμίζει αμυδρά κάτι ή σας χτυπάει καμπανάκια που ηχούν σαν «τα ήθελε, τι φορούσε, γιατί πήγε, γιατί τώρα» είναι γιατί αυτός ο μύθος τελικά ήταν μια εξιστόρηση της αλήθειας.
Είναι γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Είναι γιατί έχουμε μάθει ότι παραδοσιακά και στερεοτυπικά φταίει η γυναίκα. Για όλα.
Είναι γιατί, όπως είπε η μέντοράς μου, βλέπουμε παντού πρόθεση. Τι σημαίνει αυτό? Αυτό σημαίνει ότι όταν κάποιος μας μιλάει δεν τον ακούμε. Ακούμε το μυαλό μας που θέτει ερωτήματα «τι κρύβεται πίσω από τα λόγια του, ποιο είναι το κίνητρό του , άραγε, λέει αλήθεια».
Showcase
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip
Η wonderteam γεννήθηκε σα μια μεγάλη αγκαλιά
που μπαίνεις και αφήνεις μέσα τiς σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα,
"ό,Τι σε καίει , ό,τι σου τρώει την ψυχή ".
Βάλε τα στο χαρτί( ή στο tablet ),